ممنوعیت زبان فارسی در آسیای صغیر (ترکیه) دو سال پس از مرگ مولوی

مولوی در سال ۶۷۲ قمری درگذشت و پس از آن میان معین الدین پروانه امیر قونیه و قبایل ترکمان نبردهای سخت در گرفت. در روز دهم ذی الحجة سال ۶۷۴ هجری بود که «ترکمانان سرخ کلاه چارق پوش سیاه‌گلیم» به سرکردگی جمری -که خود را به ترفند سیاوش پسر کیکاوس ثانی جا زده بود – دولت سلجوقیان را بشکستند؛ جمری، همان سیاوش دروغین در شهر قونیه بر تخت سلاجقه تکیه زد و در همان روز دهم ذی‌الحجه چنین فرمان داد:

«هیچکس بعد الیوم در دیوان و درگاه و بارگاه و مجلس و میدان جز به زبان ترکی سخن نگوید.»

زبان فارسی زبان فرهنگ، دانش، حکمت، هنر، سیاست و فرمانروایی در سراسر ترکیه امروزی بود. با غروب مولانا، خورشید زبان فارسی نیز در شهر قونیه و بلاد آناتولی به تدریج رو به افول رفت.

تصویر از کتاب الاوامر العلائیة فی الامور العلائیة، (تألیف حدود 680 قمری)، ص 696 نسخۀ خطی.

نویسندۀ این کتاب، ابن بی بی المنجمة، مورخ و منشی دربار قونیه و از ارادتمندان عطاملک جوینی و معین‌الدین پروانه بود.